یه دختره ای بود تو باشگا که من همیشه زل میزدم به سینه هاش... بس که سینه هاش سفت و خوش فرم بودن. هی می دیدم که وختی می خواد بره مثلن سو****تینش رو در میاره و فقط برا ست لباساشه که سو****تین می زنه ... بعد اون روز سر برنامه دادن من به مربی گفتم کلی ورزش واسه سفت شدن سینه بم بده، مربی اومد واسه این تمرین برا سینه بده، خیلی شیک گفت نه من که سینه هام سفتن، نمی خوام... انقد حسودیم شد، انقد حسودیم شد...

اون روز تو رختکن اخر دلم طاقت نیورد، گفتم خوش بحالت خب، چه سینه های خوبی داری، سفتن...گفت سفتن؟ خندید و گفت واسه اینکه پروتز کردم. بعد من :| شدم. انقققققد خیالم راااحت شد :))). 

شب لباسای پشت در اتاقمو جابه جا کردم، لباسای زمستونیمو تا کردم گذاشتم تو کمد. زیر ابروهامو تمیز کردم، جورابامو شستم. خوشال بودم که بعد از دو هفته می رم پیش هاپوم. به حرفایی که با میرا زدم فک می کردم. داشتم فک می کردم تموم سختیایه ده ساله ش رو میرا تو ١ ساعت برام تعریف کرد و منم همه ی اون ٣ سال رو، همه ی اون گریه ها، همه ی اون حسایی که بعد از هر تکست، هر لبخند، هر وینک و کوفت و فیلان، همه ی دلهره و هیجان و ذوق کردنا و استرسا رو تو نیم ساعت براش تعریف کردم. اون روز هیولا گفت از صب تالا چیکا کردی؟ گفتم باشگا بودم، بعد اومدم دوش گرفتم. غذا خوردم، اماده شدم.گفت همه ی اینا ٣ دیقه طول کشید گفتنش، چرا پس از صب تالا طولش دادی؟ گفتم تو چیکا می کنی؟ گفت کارمی کنم.گفتم  واسه تو که یه ثانیه هم طول نکشید گفتنش، پس چرا همه زندگیتو گرفته؟

اون موقع خندیدم. ولی الان؟ واقعن گفتن همه چیزایی که از سر می گذرونیم روزا و سالامونو می گیره اما وقت تعریف؟ به ساعت هم نمی کشه... 

درد ادم ها رو نزدیک می کنه، راست ترین جمله ی دنیاست...  یکی از معاشرت های خووووب بود، با طعم شیرینی-ه خامه دار و چایی و بارون و ماگ توت فرنگی و خنده...