* احساس می کنم خسته ام. خسته ام نه، جا زدم انگار... توو دوست داشتن هاپوم جا زدم انگار. هیچ اتفاقی بینمون نیفته، هیچ بحثی، هیچی... حس می کنم جا زدم، تو همه چی... تو همه ی باورام و حرفام... حس می کنم همه ی این تلاشا و کارا و فکرا و باورام فایده ای نداشته و حالا که بالاخره قراره بی فایدگیش رو نشون بده، همین الان نشون بده دیه... دلم می خواد از داشته هام دست بکشم. مثه این می مونه یه کیسه رو دوشم انداختم تموم این سالا رو دوشم، بعد هی دونه دونه گندم با هزاااار بدبختی پیدا کردم انداختم توش، تو بارون، تو سرما تو گرما، بعد؟ ته کیسه م سوراخ بوده... یکی، دو تا دونه اون گوشه موشه ی کیسه م مونده فقط. دلم می خواد همون دو دونه گندم رو هم خودم بندازم دور... بعد هی مصرع مولانا توو سرم می چرخه: سوی نومیدی مرو خورشیدهاست... اگه دیوونه و معتقد به معجزه باشی،مولانا خوندن دیوونه ترت می کنه....

* همین الان داشتم به قصه ی پیرمرد و گندم فک می کردم. همین که گندم رو گوشه ی لباسش گره می زنه تا بره اسیاب کنه، بعد تو راه از بدبختیاش با خدا حرف می زنه. که گره از مشکلاتش باز کنه. یهو گره ی لباسش باز می شه و گندما می ریزه زمین، پیرمرد می گه:

‎
من تو را کی گفتم ای یار عزیز
کاین گره بگشای و گندم را بریز

 آن گره را چون نیارستی گشود
 این گره بگشودنت دیگر چه بود ؟!

بعد پیرمرد میشینه روی زمین تا گندما رو جمع کنه، می بینه عههه گندما روی قسمتی از زمین که زر بوده، ریخته شده.بعد مولانا جانا می فرمان که:

‎
 تو مبین اندر درختی یا به چاه
تو مرا بین که منم مفتاح راه

درسته این حکایت مولانا یادم اومد، اما هیچ ربطی به حس ِ الانم نداره و هیچ تغییری تو حال و هوام نمی ده. جا زدم، تو همه چی... اون روز هاپو بم می گفت که با دوس دخترای قبلیش هم که رابطه رو شروع می کرده، بی حس نبوده که، اون حس ِ خوب و خوش اومدنه واسه شروع کردن رابطه و بودن با دختره رو داشته... اما به مرور زمان هیچ وخ اون حس تبدیل به دوس داشتن نمی شده و به مرور زمان اون حسه هم از بین می رفته و هیچ وخ بیشتر نمی شده، رشد نمی کرده... اون روز بم گفت که من تنها دختری هستم تو زندگیش که بعد از یه سال الان، نه تنها به همون اندازه و کیفیت روزای اول نی، بلکه دوس داشتنش بیشتر از قبل شده...

بعد؟ چرا یاد اوری مدل نگا کردنش، دستاش، بغلش، حرفاش چرا هیچی رو توم تکون نمی ده؟