بابای من ترجیح می داد پسر بهتری داشته باشه تا دختر خوبی. البته ترجیح تر می داد دختر نداشته باشه کلن . ترجیح می داد حالا که دختر داره، قبل از ٢٠ سالگی شوهرش رو می کرد ُ گورش رو گم می کرد از خونه ش.هر روز صبح که از خواب بیدار می شم، اولین فکری که به ذهنم میاد اینه که توی این خونه اضافی ام... هر روز اولین فکر صبحم رو با غیظ قورت می دم جوری که فک-م درد می گیره و روزم رو شروع می کنم...

بابام پسر خیلی خوبی نداره، اکچولی پسر ارومی نداره.شیطون-ه و از ١٧ سالگی یکی می خواد گند کاریاشو جمع کنه. بابای من غصه می خوره که چرا پسرش باهاش رو بازی نمی کنه، چرا نمی دونه چیکا می کنه، کجا می ره با کی می ره. بابای من گند زده به تربیت پسرش... 

ناراحته چرا پسر بزرگش اینطوریه و من دختر اروم و بی حاشیه ایم تو خونه و از من بیشتر بدش میاد. ناراحته بخاطر گندکاریای پسرش، دعواش می کنه گاهی اما بنظرش خب اکیه، پسره.اشتباه می کنه...بخاطر اشتباهات پسرش، منو هم قاطی دعواش می کنه. به من بیشتر بدوبیراه می گه و ترجیح می ده باور نکنه اشتباهات پسرش رو و ایمان  داره به اینکه من گه زیادی خوردم تو زندگیم.و از دلش نمیاد فقط به پسرش بدوبیراه و چرت و پرت بگه...

و مطمئنه اونی که یه روز به دردش می خوره، یه روز هواش رو خواهد داشت، پسرش-ه و دختر یه اتفاق مزخرف تو دنیا-س.و

واقعن نیدونم چقد بتونم ادامه بدم... چقد...