امروز راضی تکست داده که کمکت رو می خوام پری. بعد؟ می خوام با استادم برم بیرون.ینی از ٤ راه ولیعصر تا تجریش پیاده روی کنیم. و استاده راضی یه اقای ٤٥ ساله ایه که پسر بچه ی ٤ ساله س براثر سرطان خون فوت شده :|، یه درد عمیق ِ بدون ِ کلمه ای حتی. اصن می خوام قورتش بدم و رد شم ازش و یادم نیاد که راضی تعریف می کرده استادش گفته: وختایی که خونه ام گاهی تو سکوت خونه صداش می کنم... اراد، اراد...

یا حتی اون موقعی که گفت بش گفتم سه تا بچه دارم و عکس پیشی هامو نشونش دادم و اقای استاد گفتن خب بذا منم عکس بچه م رو نشون بدم و عکس قبر بچه ش رو نشون داده... خب نمی خوام بشینم گریه کنم الان، می خوام اینا یادم نیاد، مثه همون اتفاق خاله جان. که هنوز بغض خفه م می کنن... که یه جنس دردی-ه که لامصب...

راضی گفت می خوام دست خالی نرم و تو متخصص حال خوب کردن-ه ادمایی، بلدی چطوری خوردنی ها رو کنار هم بچینی و ادمای اطرافت هم دارن ازت یاد می گیرن حتی پرستو... بعد؟ یه جوریم شد خب. یه جوره خوبی بود که تو ذهن ادما وختی می خوان یکی رو خوشال کنن، حالشو خوب کنن ازم سوال می کنن. یه جوره خوبی اینکه بتونم کمکشون کنم خوشالم می کنه....گفتم می خوای تو راه حالشو خوب کنی با بدی ببره خونه؟ گفت تو راه...

گفتم خب عاقای استاده، تو دانشگا چایی می خوره حتمن، از لمیز دو تا کافی بگیر نه چای و کافی به دست منتظرش باش و همینطور که نم نم کافی می خورید، راه برید...و اینکه استاده طرفت، خوراکیا باید شیک و باشخصیت و به دور از هرگونه لوس بازی باشه و اینکه مسیر طولانیه و باید سبک باشه کیفت... گفت شکلات ببرم با کافی؟ گفتم کافی با شکلات؟ :| اگه نسکافه ی دارک بود یه چی یا چای، اما کافی با شکلات عن میشه خب، جای شکلات می تونی پاستیل بگیری اما پاستیل ذاتش لوسه و واسه دوست و دوس پسر خوبه خب، پاستیل نگیر ....و اینکه اجیل ببر. فقط مغز و خام. اجیل مغز و خام انگار صلابتش بیشتره. و میوه خشک و چند تا دونه خرما. خب ٢٠ کیلومتر راه باید برید...

بعد؟ راضی کلی خوشال شده. گفته لدفن یه دفتر بزن، ادما بیان بت مشخصات طرف مقابل بدن، بعد تو یه پک بچین بده دستشون، بس که بلدی اینکارو خب....

هووووم. چه خوب خب که راضی منو اینجوری توو ذهنشه،  تو یادشه....