شاید اون موقعی که ادما بفکر تصمیم های بزرگ و مهم تر بودن، بفکر تغییر رشته یا اپلای کردن تو کشور دیه یا ارشد و پی اچ دی خوندن، من مشغله ی ذهنیم و زندگیم روی بدیهیاتم بوده... روی اصرار و پافشاری روی اعتقاد و حقم... شاید اون موقعی که ادما دمبال کار می گشتن یا شوهر، دمبال حقوق بالاتر، دمبال ترفیع، دمبال فیلان کلاس و فیلان جا رفتن برای بالا بردن اطلاعات و کوفت و زهرمار، من همه ی انرژیم رو گذاشته بودم واسه بدست اوردن همون چیزی که هستم... شبی که قرار بود صبحش برم دانشگاه، بابا بم گفت یا چادر سر می کنی یا اجازه ی دانشگا رفتن بت نمی دم... اون موقع؟ یه دختره ابرو پاچه بزیه سیبیل داری بودم که تموم زندگیش تو کنکور خلاصه شده بود و فک می کرد همه ی پسرا دوستش هستن و هیچ حس اون مدلکی به پسرا نداشت و هیچ نگاه فیلان و منظور داری بلد نبود... دانشگاه براش دانشگاه بود، جایی که مثلن تموم ارزوهاش قراره به حقیقت بپیونده. دختر عموم تو زندگیش یه گهی خورده بود و من باید توان گه خوردن ایشون رو می دادم و تنبیه می شدم. یا چادر یا دانشگاه... همون شب قرص خوردم و خودکشی کردم. من ادم قر و فرداری نبودم.دخدره ی قرتی-ه ارایش کرده ی مانتو تنگ و شلوار کوتاه پوشیده ی تو خیابونا نبودم. دخدره ی قرارایه یواشکیه قبل مدرسه و حرف زدنا و دست مالیدنای تو کوچه های خلوت سرظهره بعد از کلاس زبان و فوق العاده ها... اما دختر چادر پوشیدن هم نبودم. برام فرق داشت... نمی تونستم چیزی بشم که نبودم. خودکشی کردم و ساعت ٣ صبح تموم قرص ها رو بالا اوردن. حاضر بودم بمیرم و مجبور به چیزی که نیستم نباشم.صبح بیدار شدمو زنده  بودم. به مامان گفتم اکی انتخاب دیگه ای ندارم حالا که زنده م. ترجیح می دم چیزی که تموووووم مدت ارزوم بوده و براش جون دادم رو بذارم کنار و بین چادری بودن و اجازه ی دانشگاه رفتن و یا محروم شدن ازش؟ ارزوم رو فراموش کنم و دانشگا نرم. حاضر بودم رویامو قربانی کنم اما چیزی باشم که بودم...مامان گریه کرد و قسمم داد. از همون روز مجبور به چادر سر کردن شدم. و؟ من ادمش نبودم. نمی تونستم. نه لج بازی بود نه چیزی، نمی تونستم.... اوایل مرتب سر کردم و یک جا دیدم نمی تونم، عصبیم می کرد.... از یه جایی به بعد می ذاشتم تو کیفم و وقتی نزدیک خونه و بابا میشدم سر می کردم. ٧ ساااااال این کارو انجام دادم. بابا ادم بخشیدن نیست. واسه کارای نکرده دادوبیداد و عصبانیت داره، چه برسه تو رو در حال ارتکاب اشتباهی ببینه. هر روز واسه ٧ سال این ریسک رو می پذیرفتم که بدون چادر تو شهر قدم بزنم و نفس بکشم. هیچ تصوری نداشتم اگه بابا ببین چی میشه، رسمن بگا می رفتم. شاید هیچ وخ اجازه ی بیرون بودن رو دیه بم نمی داد، اما برام اهمیت نداشت. ترجیح می دادم  اگه قراره فقط یه روز بیرون باشم مطابق عقیده ی خودم باشم. خودم باشم.... بعضی وختا گریه م می گرفت چون دام می خواست یه کیف کوچیک بردارم، اما همیشه باید کیفی انتخاب می کردم که جا واسه یه چادر داشته باشه یا یه پلاستیک یا بگ دستت باشه که چادرت رو بذاری توش. و همیشه باید همچین چیزی رو حمل می کردم... حس مزخرفی بود. خیلی مزخرف... تموم ٧ سال. این روزا؟ سر یه اتفاقی مامان خیلی محکم بهم گفت لازم نیست دیه با خودت چادر داشته باشی... روز اولی که رفتم بیرون؟ یه حس ازادیه فوق العاده ای داشتم. یه حس رهایی. با اینکه تو تموم این مدت چادر نمی ذاشتم اما احساس می کردم همه دارن بم نگاه می کنن و می دونن که من امروز چادر ندارم، که کیفم سبک و خالیه... حس رهایی داشتم.روی چیزی که اعتقاد داشتم وایساده بودم، کوتاه نیومده بودم.حق بدیهیم... می تونستم تو تموم راه برقصم. و خوشال خوشال راه برم. واسه حق بدیهیم ٧ سال جنگیده بودم... اگه ادما دستاوردای بزرگی تو زندگیشون ندارن بهشون خرده نگیرید که زندگیشون رو هدر دادن یا کاری نکردن، شاید اونا واسه بدیهی ترین خواسته های زندگیشون داشتن تلاش می کردن، استرس می کشیدن و درگیر بودن... حس خفقان داشتن واسه بودن چیزی که نیستن تو تموم سالها و جنگیدن برای تموم چیزای پیش پاافتاده و ساده.... 

من ادمی بودم که این روزا رو گذروندم. و حتی انقد برام باورنکردنیه این روزا بدون چادر بیرون رفتن که نمی تونستم ازش بنویسم... اما فک می کنم ادم هایی که همچین خواسته هایی دارن، افکار مریضی دارن. نگاه خودشون مشکل داره که از طرف مقابلشون خواسته های اینجوری دارن....

و نه تنها تو این موضوع در حالت کلی من به این باور رسیدم ادمایی که تو یه موضوع گیر دارن، دلیلش مشکل دار بودن خودشونه

هاپو دوس نداره من تنهایی برم کافه چون خودش وختایی که کافه می رفته و دختر اکی ای می دیده باهاش تیک و تاک می زده... و چون خودش اینکارو می کرده فک می کنه تموم پسرای دیه که تو کافه هستن و حالا تنهان شاید بخوان با من اینکارو کنن... 

گرچه من به کار خودم ادامه می دم چون به درستی کاری که می کنم ایمان دارم و به فضایی که تنهایی گاهی تو کافه می گذرونم نیاز دارم. به مرور زمان یا بهش ثابت می شه که همه اینطوری نیستن یا با این بخش من کنار میاد... 

از خواسته هاتون و از اون چیزی که فک می کنین حقتونه دست نکشید، شاید برای همه ی دنیا خیلی کوچیک، بی اهمیت و پیش پا افتاده باشه اما هیچ کس جای شما زندگی نمی کنه و از جایگاه و اهمیتی که پیش شما داره در جریان نیست...

از سال ٨٧ واسه چادر سر کردن ناراحت بودم، اشک ریختم، اشک ریختم، اشک ریختم .... و امروز؟ سال ٩٤ هستیم. ٧ سال زندگیمو سر چیزی که شاید هر کدوم از شوماها تو زندگیتون دارید و هیچ حواستون بهش نیست دادم و الان؟ خوشحالم 

و هیچ اهمیت نمی دم اگه دارم زندگیمو واسه بدست اوردن همین چیزای کوچیک و بدیهی از دست می دم... بجای غر زدن ترجیح می دم به کائنات با همه ی قوام نشون بدم چی می خوام و قرار نیست با هرچیزی که او برام داره کنار بیام و بپذیرم...