خدایا این چه بدبختیه؟ خدایا این دیگه چه جور بدبختیه اخه؟ از خواب پریدم با صداها... گریه م گرفته. گریه م گرفته که حتی نمی تونم کپه ی مرگم رو بذارم. که ٢٤ ساعته بحث و دعوا ست... این جهنم تمومی نداره، خدا ارامش نداشته مونو هم  ازمون گرفته ... ما نفرین شده ایم. ما ادمای مصیبت زده ای هستیم که حتی خدا دلش نسوخت برامون و بعد از همه ی سختیه روز، خواب شبمون رو ازمون گرفت...

به زندگی بقیه حسادت می کنم ، به ارامش بقیه حسادت می کنم. به اینکه خواب-ه شب دارن حسادت می کنن... دلم می خواد یکی بیاد فقط همین یک هفته رو با ما زندگی کنه بعد ببینم بازم دم از خوشبختی های کوچک و امید به فرداها حرف می زنه؟ به اینکه نگاه کن چی داری تو زندگیت؟ 

ما نفرین شدیم...