من جاهای تنگ نفسمو می گیره، همیشه فک می کردم فوبیای چی دارم من؟ و بالاخره یافتمش... من فوبیای جاهای تنگ و بسته رو دارم... مثلن وقتی می رم باشگاه اول به ارتفاع سقف نیگا می کنم، بنظرم باشگاهی که سقفش بلند باشه، باشگاه اوکی ایه... نفسم می گیره انگار تو جاهای تنگ و بسته... اصن خونه ی مورد علاقه ام خونه با دیوارای بلند، سقف بلند، پنجره های بلند و تو ارتفاع است... 

وختی ایلین هی اصرار کرد که بریم موج های خروشان، یکی از همین پارک های ابی که این بزرگترینش توو خاورمیانه ست، وقتی اولین سرسره ی سر پوشیده رو سوار شدم حس کردم از ترس دارم می میرم. و کلن علاوه بر ترس بنظرم کار مزخرفی بود ایده ی این پارک... یه چیز مثه دیوونگیه محض. که تو اون لوله ها بری و تهش شالاپ بیفتی تو اب...اها من از این مدلا که می ری تا ته اب و حس می کنی داری غرق میشی و نمی تونی نفس بکشی هم می ترسم.حس مرگ بم می ده....و اخ بجاش اون زیب لاین رو که سوار شدم، تموم مدتی که اون بالا بالاها بودم، از این ور مجموعه با دستام اویزون طناب بودمو ویییییییییژ رفتم اون سر طناب، از بالا سر همممه رد می شدی و هوا بود، نفس بود. اخ چقد دوس داشتم اون حس رو...اون ازادی رو، اون حجم هوا رو... واقعنی من یه پرستوام، واقعنی من هوا می خوام جایی که بشه پرواز کرد، جایی که بزرگ و بلند و هوا-داره...

تو همون تایما که ایلین داشت بازی می کرد و من توو سونا تر با اون بوی اکالیپتوسش داشتم نفس می کشیدم، همینجوری دراز کشیده بودم رو نیمکتای چوبیش، یه فکر هیجان انگیز به سرم زد.بندای بیکینیمو پشت گردنم گره زدم و رفتم طبقه ی دوم مجموعه، مدلای خانومه رو ورق زدم رو یه طرح سُل وایسادم به خانومه نشونش دادم و ازش خواستم که بالای سمت راست سینه ام، طرح سُل رو با حنا برام طرح بزنه :)...