خونه عزیزجونیم.حالم خوب بود. اکچولی؟ خیلی خوب... از بعد شام دیشب که یه خورش قیمه ی غلیظ و چرب وبا سیب زمینی خلالی نازکا، از همون مدلا سرخ کرده ها که مخصوص کنار قیمه ست خورده بودیم و گفته بودم فردا ناهار یه سوپ ورمیشل شل و ول سبک باشه، که قبل ظهر حیاط رو که برگای درخت عناب و میوه های نرسیده و باد زده ی عناب کثیف کرده بود رو  شسته بودم، ناهار سبک خورده بودیم توو راهروی باریک و بلنده رو به حیاط خونه عزیزجون، خواب ظهر کرده بودم، ولو بودم همه ی تایم رو ، عصر شده بود. بزرگترین پیاله ی بستنی سنتی رو برداشته بودم برا خودم، قهوه ترک خاله جون رو با لجبازی تا ته ِ ته خورده بودم که هیچ لردی نمونه که خاله بگه چپه ش کن رو نعلبکیت تا فالتو بگیرم خاله...

همون موقع ها، همون موقع های ولوی حال ِ خوش دار یهو خاله گوشیشو داد بم، گفت این ویدئو رو دیدی؟ ... اخ... اخخخخ... همون ویدئوعه که دوماد به عروس اجازه داده شب عروسیش با عشق قبلیش که بش نرسیده برقصه... اخ، همون جا که چشماش پر می شه، همونجا که دیه نمی تونه خودش رو نگه داره و دستاشو حلقه می کنه دور گردن اقاهه. که انگار دیه نمی تونه و نمی خواد جلو اشکاشو بگیره... بعد؟ لعنتی. این ترکای استانبول ِ لعنتی... با این اهنگاشون. لعنتیا...اشکام واینمیسن. هی تموم میشدو هی پلی می کردم. اهنگ فرهات گوچر... بنی اف اِت قیزیم... بعد اشکام همینطور می ریزن اونجاهایی که می گه: بنی اف اِت...این اهنگای درد داره ترکی استانبولی ِ لعنتی

می دونی، بعضی دردا رو تا ادم با گوشتش، با خونش با قلبش تاچ نکرده باشه، نمی فمه...خوبتر که فک می کنم کلن دردا رو تا ادم نداشته باشه توو زندگیش، عمقش، دردش، زخمش، وسعتش رو حس نمی کنه انگار... هر دردی باشه، هر غمی باشه...

کسی که ادمی رو که عاشق بوده کنارش داره، بش رسیده، چه می فمه وختی که تو داری توو حال زندگیتو می کنی، عاشقیتو می کنی، غذا می خوری، لباس می پوشی، مشکلاتتو داری، اما؟ همییییشه ی همیشه ی دنیا یکی هست، تو تموم لحظه هات که می تونه نبودش رو به رخت بکشه...و هیچ وخ نمی تونی بذاریش کنار. و همیشه یه بغض-ه ته گلوعه، که فقط کافیه تکونش بدی. که اشکات لعنتیا دیه واینمیسن... تو زندگیتو می کنی و همیشه یه سایه هست تو زندگیت...که هی ازمون نپرسین اگه ادم قبلیت برگرده، اونو انتخاب می کنی؟ چیکار می کنی؟... و هیچ کس نمی تونه بفمه این نتونستن تو رو واسه کنار گذاشتن، واسه اینکه اگه گذاشتیش کنار و انتخابت رو کردی پس چه مرگته؟... نمی تونه بفمه چطو داری با ادمی که الان هست عاشقی می کنی، دوستش داری، می بوسیش، تو بغلش اروم می گیری و حتی فکر از دست دادنش هم برات سخته اما دلت برای ادم قبلیت تنگ می شه... هیچ کس نمی تونه بفمه که وختی هراسون از خواب ظهر پا میشم و توو خواب ظهرم دیدم که رابطه م با هاپوم رو از دست دادم، چطو توو خواب و بیداری و سنگینی و کرختیه خواب فقط دمبال گوشیم می گردمو شماره ی هاپو رو می گیرم و با شنیدن صداش گریه می کنم... که هرچی می گه چی شده، که فقط هق هق داشته باشم و خوشال باشم که صداش ماله منه هنوز... و وقتی تلفن رو قطع می کنم، سرمو کنم زیر پتومو باز گریه کنم، که اروم نشم... انقد حتی تصور نبودش سخت بوده برام... بعد؟ شب باشه، فردا باشه، هر تایم و هر کوفت دیگه ای باشه و من یه چیز ببینمو یاد هیولا بیفتم، که قلبم تکون بخوره حتی... هیچ کس این حسا رو نمی فمه. هیچ کس جز قبیله ی دخترا/ پسرایی مثه خودمون... مثه همون عروسی که شب عروسیش با اینکه زندگیش رو با یه ادم شروع کرده، عشق قبلش رو تو بغلش فشار می ده و تموم صورتش از اشک خیس میشه... این تضاد رو هرکسی نمی فمه، این تناقض رو...هیچ کس جز خودمون نمی تونه بفمه چه مرگمونه...