رفت و تنها شدم تو شبا با خودم

دلهره دارمو از خودم بیخودم...

مثل دیوونه ها از صب زود بیدارم، نه به روزای قبل فک می کنم، نه به اینده... همینجا نشستم و به همین لحظه نگاه می کنم... به این فک می کنم که زندگی انقدی که برای من داره سخت پیش می ره، انقد سخت نباید باشه واقعن... به این فک می کنم اصن این مهم نیست که هی سمی می گه: چشماتو ببند و خودخواهانه فک کن پرستو... به تموم دخترایی که امروز روز ازدواجشونه حسادت می کنم، به تموم دخترایی که عشق اولشون رید بهشون و نفر دوم اومد تو زندگیشونو تنهاشون نذاشت حسادت می کنم، بع تموم دخترایی که عشقشون به موقع با اسب سفید تک شاخش اومد دمبالشون حسودی می کنم،به تموم دخترایی که قصه ی عاشقیشون خیلی راحته حسادت می کنم... حسرتی شدم، حسرتی شدم یه جای زندگیم راحت بره جلو... یاد دیالوگ سمفونی مردگان افتادم، "حسرتی شدم به تو لامذهب"...اخ، اخ "تو" رو که نگم...

ای برای با تو بودن، باید از بودن گذشتن... نگذشتم؟ چیکار باید می کردم که نکردم؟ برم یقه ی کی رو بچسبم؟ یقه ی اون خدایی که می گه تصمیمایی که ادما می گیرن به خودشون ربط داره و من مسئول تصمیم ادما نیستم، که اختیار دادم بهتون، خودتون هر غلطی میکنید پاش وایسین... که دو دیقه بعد می گه: هیییچ چیزی خارج از قدرت من اتفاق نمی افته. که همه چی با اراده ی منه

دراز کشیدم وسط اتاقم، سمی زنگ زده: بیام برات لقمه بگیرم صبانه بخوری؟... یاد تموم جیک جیکایی می افتم که برات کردم، لقمه ی نون و خامه و مربا توت فرنگی که برات گرفتم می افتمو گریه م می گیره، راستی گفتم؟ به تموم دخترایی که جیک جیکشون نتیجه داده هم حسودیم میشه...

گفتم برو، بذار فراموشت کنم... گفته غلط کردی تو...گفته دوست داشتنمو از این به بعد نشون می دم، خوبه؟ گفتم هیولا دیره، الان دیره... گفته نمی خوای؟ گفتم نه...

مکث کرده، یه مکث طولانی... گفته پس لطفن، لطططططفن، لطفن از این به بعد بت تکست دادم بم جواب نده پرستو. یا بذارتم تو بلک لیست... با این جمله ش میخکوب شدم. ادمی که اونهمه مغرور و بی اعتناس الان داره چی می خواد ازم؟... می گم اخه علی وقتی می دونی چیزی بینمون نیست، چرا باید بهم تکست بدی؟ می گه دوستت دارم، همین...

اگر مرا دوست نداشته باشی، دراز می کشم و می میرم... مرگ نه سفری بی بازگشت است و نه ناگهان محو شدن. 

مرگ دوست نداشتن توست

درست ان موقع که باید دوست بداری...

رسول یونان راست گفته، نه؟... احساس می کنم از شدت غم و خشم گلوم درحال انفجاره. یه عصبانیت توام با یه بغضی که نمی تونه بیاد بیرون... دستم رو گذاشتم روی گلوم. فک می کنم خدایا این دیگه چه مرگیه؟ مردی که حتی بم جواب نمی داد، اصرارم میکنه که بش جواب ندم، می گه پرستو من نمی تونم بت تکست ندم، من دوستت دارم دیوونه... خشکم زده، خشکم زده از التماسش. از خواسته ش. از خودش... می گم علی انقد واقعن؟ لعععععععنتیییییی چیکار کردی باهامون؟ می گه نمی دونم، خرااااب

می گه هرکاری کردم ناخواسته بوده، بخدا... من که گفتم اشتباه کردم

می گم نگفتی علی، بخدا نگفتی... نگفتی دوستم داری، نگفتی برات صبر کنم، نگفتی دلت می خواد باهم اکی شیم

بخاطر تمووووم اون دو سال که هررررر روزش رو درد کشیدم نه، بخاطر اینکه می تونستیم باهم باشیم، از اینکه یه حال خوب، یه دوست داشتن رو ازمون گرفتی نمی بخشمت... نمی بخشمت

گفته پرستو لطفن ببخش و بگذر...اگرم دوستم نداری، ایراد نداره. ببخش منو پرستو

حس می کنم یه دسته زن عرب نشستن تو گلوم، گیساشون رو دارن می کنن با دستاشون و ضجه می زنن... واسه قصه ی زندگیه گهیه من، واسه قصه ی عاشقیه خاک بر سرم دارن ضجه می زنن. هرچی دهنمو باز می کنم صدام نمیاد. هیچ صدایی از گلوم بلند نمی شه... می خوام برم دستای زنای عرب رو بگیرم، بس که چنگ انداختناشون، خون انداخته به گلوم، که زخم شده گلوم، نمی تونم... حس می کنم یه مادربزرگ پیر دولایی زل زده بم با یه لهجه ای می گه: ای دیگه چه پیشونی ای بود تو داشتی؟

به مادربزرگه دولا نیگا می کنمو فک می کنم پس این دعاهای عزیزجونم واسه عاقبت به خیریه من داره کجا می ره؟

گفتم: چون دوستت دارم نمی تونم ببخشمت، چون خیلییییی دوستت دارم نمی تونم ببخشمت که خودت رو از من گرفتی...

می گم کاش اخرش می فهمیدم دوستم نداری... کاش اخرش می فهمیدم که برات یه بچه بودم که با هممممه ی اون غرور و بی اعتناییت می خواستی بم بفهمونی که گورمو از زندگیت گم کنم... کاش می فهمیدم برات هیچی نبودم، هییییچییییی...

گفت اینطوری نیست پرستو و به این نخواهی رسید

و من؟ چه کنم؟ چه کنم که زندگی بام اینجوری تا می کنه؟ که چقد صبر می کردم واسه هیچی؟ که خدا شاهده رفتاراش جز بی اعتنایی صرف هیییییچیییی نبود، جز اینکه من شبیه یه احمق شده بودم که دوست داشتنم براش یه حماقت محض بود و همه می خواستن بم ثابت کنن که دارم اشتبا می کنم هیچی نبود؟ کی تاحالا ٢سال واسه هیچی، "هیچی" صبر کرده؟ هرررر شب زار زدم... الان اومدی؟ من با حمید چیکار کنم؟ با حمید چیکار کنم؟ رهاش کنم؟ بش ثابت کنم که همه ی ادم ها مثل همن و اشتبا کردی که با من خواستی یه جور دیگه باشی؟ که هیچ کس ارزش اینهمه نرمی و عشق رو نداره؟... اصن مرده شور انسانیت رو ببرن، رهاش کردم، من اروم می گیرم پیش هیولا؟ به علی اگه بگیرم.بخدا اگه بگیرم، اگه همون ادم قبل بشم،اگه حس خووب داشته باشم... فقط باورم نمیشه... برم یقه ی کی رو بگیرم؟ هیولا رو؟ خدا رو؟ خودم رو؟ که چیکار می کردم که نکردم؟ که کم صبر کردم؟ کم ازش پرسیدم؟ کم بش اصرار کردم که حرف بزنه؟ که نزد؟... من این ادم رو چطور ببخشم؟ نبخشیدمش. نمی تونم ببخشم... 

من حمیدم رو نمی تونم رها کنم، هاپوم رو نمی تونم رها کنم. ادمی که خیلیییی چیزا بم داد.و این بغض لعنتی از عشق هیولا، این دسته زن عرب که موهاشونو چنگ می اندازن همیشه توی گلوم هستن، همیشه... 

لارا فابیان می خونه:

مثه یه مرد دوستت داشتم، با اینکه مرد نبودم

می بینی؟ اینطوری دوستت داشتم